Zadanie na Medyka

„Najbardziej samotne istoty we Wszechświecie”. Fraza ta powinna budzić współczucie w każdej choć odrobinę normalnej osobie. Jeżeli jednak zagłębić się trochę w temat i sprawdzić, jakich stworzeń dotyczy to zdanie, nawet najbardziej wrażliwe osoby mogą mieć problem z okazaniem współczucia. Dlatego też teraz Tennant, który był koniem z bardzo dużą dozą cierpliwości i empatii, z zadowoleniem przyglądał się zastawionej pułapce.

Od kilku dni nie było go na terenach stada, ponieważ wyruszył na poszukiwanie obiektu niezbędnego do unieszkodliwienia Płaczącego Anioła – bo to właśnie na niego przeznaczona była zasadzka. Przeczesał dokładnie wszystkie ludzkie siedziby napotkane podczas wędrówki, aż w końcu znalazł tę jedyną rzecz, która mogła umożliwić mu wykonanie misji zleconej przez przywódcę. A było to lustro. Oczywiście z naturalnych przyczyn nie mógł przetransportować go na tereny stada, ale z tym nie było większego problemu. Skorzystał z pomocy smoka mieszkającego nieopodal ziemi Marzycieli. Nie było łatwo go do tego nakłonić, ale Tennant miał dar przekonywania.

Lustro było już na swoim miejscu, pobieżnie zamaskowane jakimś zielskiem, żeby chociaż ramy od razu nie rzucały się w oczy. W tym właśnie tkwił problem z Aniołami – były to cholernie sprytne stworzenia i choć może ktoś powiedziałby, że przecież tafla wody powinna załatwić sprawę, nie było to takie proste. Dobrze wiedziały, że nie mogą spojrzeć we własne odbicie, ani na innego Anioła, bo inaczej zostaną kamieniem na zawsze. Ten idealny mechanizm obronny, polegający na zamianie w kamień, gdy tylko ktoś na nie patrzy, czynił Anioły najbardziej samotnymi istotami we Wszechświecie.

Słońce powoli chowało się za horyzontem, a pegazowi pozostało już tylko znaleźć swój cel i zwabić go do lustra. Wybrał właśnie tę porę, ponieważ ciemność była sprzymierzeńcem Płaczących Aniołów. Co prawda ryzyko związane z misją rosło, ale skoro do tej pory nie miał wątpliwej przyjemności spotkania się z przeciwnikiem, nie było innego wyjścia. Kasztan przestał patrzyć się w lustro, podziwiając swoje dzieło (i przy okazji nową fryzurę) i ruszył stępem w las, rozglądając się czujnie, gotów w każdej chwili uciekać czy zareagować w inny sposób. Ten „spacer” należał do najmniej przyjemnych w jego życiu. Dookoła było podejrzanie cicho, a serca kopytnego wypełniał zwyczajny strach. W końcu pchał się prosto w łapy drapieżnika, a który roślinożerca o zdrowych zmysłach robił takie rzeczy z własnej woli?

Nagle Tennant zatrzymał się, przerywając te rozmyślania. Jego oczom ukazał się bowiem kamienny posąg z wyciągniętą ręką, jakby chciał czegoś dotknąć. Tylko że tam nie było niczego. Czyżby się spóźnił? Rozejrzał się szybko na boki, aby upewnić się, że nie ma nikogo więcej, ale to wystarczyło. Posąg nagle znalazł się bliżej niego i wyglądał tak, jakby znów miał zasłonić twarz rękami. Nie zdążył tego jednak uczynić, a może specjalnie tego nie zrobił, bo jego usta wykrzywione były w uśmiechu, który sprawił, że kasztan pożałował swojej głupiej odwagi, skulił uszy i cofnął się kilka kroków. Na moment zdrowy rozsądek go opuścił, a na jego miejsce pojawił się instynkt nakazujący mu uciekać, pegaz jednak szybko opanował chęć pognania w siną dal. Wiedział, że Anioł by go dogonił. Pozostawało mu tylko patrzyć się na kamienną figurę przez cały czas, bez mrugnięcia powieką i powolne oddalanie się do miejsca, w którym zastawił pułapkę. Zaczął się więc cofać, usiłując nie mrugnąć i nie wpaść na nic, bo przecież nie mógł się obejrzeć, żeby zobaczyć, co jest za nim. Z drugiej strony nie mógł też przez cały patrzeć na Anioła, bo po prostu musiał od czasu do czasu chociaż mrugnąć. Zmienił więc plan i gdy oddalił się już na sporą odległość, obrócił się do posągu tyłem, cały czas jednak nie zmieniając pozycji głowy. Policzył do trzech i spojrzał przed siebie, ruszając z kopyta najszybciej jak umiał. Ta akcja wymagała od niego sporej koordynacji i skupienia, bo gdy tylko zobaczył część trasy jaką miał przed sobą, ponownie obrócił łeb za siebie, by dostrzec Anioła, który ruszył w pościg. Biegł trochę na ślepo, a fakt, że robiło się coraz ciemniej, wcale nie ułatwiał mu sprawy. Po kilku krokach galopu zatrzymał się, ponownie na chwilę tylko spuszczając wzrok z figury, a gdy znów na nią spojrzał, ta wyciągała już swoje kamienne ręce w jego stronę, będąc ledwie parę kroków od niego. Tennant obrócił się ponownie przodem do Anioła i znów zaczął się cofać, próbując możliwie jak najbardziej zwiększyć dystans pomiędzy nimi.

Powtórzył tę akcję z galopem kilka razy, jakimś cudem nie dając się złapać (przeczuwał za to ból szyi następnego dnia). W końcu znalazł się niedaleko miejsca, w którym znajdowało się lustro i zwrócił się w stronę posągu ostatni raz. Oddech miał nierówny z wysiłku i ze strachu, który nadal mu towarzyszył, ale znów zaczął się cofać. Anioł wyglądał już na nieźle wkurzonego faktem, że do tej pory nie złapał swojej zdobyczy i kamienne oczy utkwione miał w pegazie, co w zasadzie działało na korzyść kasztana, bo być może jego przeciwnik dzięki temu nie zorientuje się o zastawionej na niego pułapce. Skrzydlaty kopytny wycofał się pod samo lustro, zatrzymał się tam i trochę wyprostował, szykując się do ostatniej fazy zadania – uwięzienia Anioła w postaci posągu.

Mrugnął jeszcze raz, najszybciej jak umiał i oczywiście drapieżnik znalazł się dużo bliżej, niż poprzednio, znów wyciągając swoje ręce ku niemu. Tennant przełknął ślinę, policzył do dziesięciu… i przypadł do ziemi, chowając łeb w skrzydłach.

***

Cisza. Nie poczuł nic, żadnego dotyku. Czyżby mu się udało? Powoli złożył skrzydła z powrotem do boków i otworzył oczy. Tuż przed nosem miał kamienną stopę, na widok której skulił uszy. Ale to był dobry widok. Oznaczał, że wciąż nie został dotknięty przez Anioła. Przeczołgał się gdzieś dalej, żeby przypadkiem nie stanąć między posągiem a lustrem i dopiero jak był w bezpiecznej odległości, pozwolił sobie podnieść się na nogi. Obrócił łeb w stronę pułapki, by przekonać się, że zadziałała perfekcyjnie i uśmiechnął się pod nosem. Odetchnął z ulgą, po czym ruszył na poszukiwanie Harrisona, aby zdać raport z wykonanego zadania.